Dominik Sucheński, znany również pod przydomkiem Dżony, był wybitnym polskim lekkoatletą, który zachował swoje miejsce w historii sportu. Urodził się 8 września 1926 roku w Brodnicy i niestety odszedł z tego świata 20 maja 2013 roku, również w Brodnicy.
Jako sprinter miał on wyróżniającą się karierę, w szczególności jako reprezentant Polski w sztafecie 4 × 100 m. Jego osiągnięcia na boisku sportowym były znaczące, a jednym z najważniejszych momentów w jego karierze była uczestnictwo w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku. To wydarzenie z pewnością stanowiło ukoronowanie jego wysiłków i talentu w lekkoatletyce.
Poza osiągnięciami sportowymi, Dominik Sucheński był z zawodu nauczycielem wychowania fizycznego, przekazując swoją pasję do sportu młodemu pokoleniu. Jego życie i kariera są dowodem na to, jak sport może wpłynąć na życie jednostki oraz społeczność lokalną.
Biografia i kariera sportowa
Dominik Sucheński był synem Stanisława i Anastazji z Jagielskich. W okresie II wojny światowej pełnił służbę jako żołnierz Armii Krajowej, a swój udział w historii polskiego oporu zaznaczył uczestnicząc w Powstaniu Warszawskim w 1944 roku. Po zakończeniu konfliktu zdobył wykształcenie, uczęszczając do brodnickiego Gimnazjum i Liceum, które ukończył w 1947 roku. Następnie kontynuował naukę na Studium Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, gdzie w 1953 roku uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego.
Jako lekkoatleta reprezentował wrocławskie kluby, takie jak AZS w latach 1945-1950 oraz Gwardię w latach 1951-1954, skupiając się na biegach sprinterskich. Po zakończeniu studiów podjął pracę jako adiunkt i wykładowca w Zakładzie Lekkoatletyki Wrocławskiej Szkoły Wychowania Fizycznego, gdzie nauczał od 1955 do 1970 roku. Później został nauczycielem wychowania fizycznego w Brodnicy, co czyni go jedynym olimpijczykiem w 704-letniej historii tego miasta. Był także trenerem I klasy, działaczem oraz sędzią lekkoatletycznym. Został uhonorowany tytułem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej oraz odznaczeniami takimi jak Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Armii Krajowej i Warszawski Krzyż Powstańczy. W życiu osobistym był żonaty, miał dwoje dzieci, z których syn został franciszkaninem.
Kariera sportowa
W swoich sportowych osiągnięciach był reprezentantem Polski, biorąc udział w meczach międzypaństwowych w 1952 roku, gdzie miał jeden start, ale nie odniósł zwycięstwa. Był wicemistrzem kraju w sztafecie 4 × 100 m w 1953 roku oraz trzykrotnym brązowym medalistą mistrzostw Polski w biegach: 100 m (1950), skoku w dal (1949) oraz sztafecie szwedzkiej (1949). Uczestniczył w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952, gdzie w sztafecie 4 × 100 m zajęli 3. miejsce w eliminacjach (7 zespołów) z czasem 41,8 sekundy i 5. miejsce w półfinale (6 zespołów) z takim samym czasem, co niestety nie dało im awansu do finału; zwycięzcą tej konkurencji była ekipa amerykańska, która uzyskała czas 40,1 sekundy. W tej sztafecie jego partnerami byli: Zygmunt Buhl, Emil Kiszka oraz Zdobysław Stawczyk.
Rekordy życiowe
- bieg na 100 metrów – 10,6 (13 sierpnia 1950 Kraków),
- bieg na 200 metrów – 22,6 (15 sierpnia 1950 Kraków),
- skok w dal – 6,98 (24 lipca 1949 Gdańsk).
Przypisy
- WoK: Zmarł Dominik Sucheński, olimpijczyk z Helsinek (1952), wielki człowiek. 20.05.2013 r. [dostęp 20.05.2013 r.]
- Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29.05.2002 r. o nadaniu orderów. M.P. z 2002 r. nr 37, poz. 585
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Waldemar Chełkowski | Małgorzata Birbach | Maria Szymańska-Elzanowska | Maciej Hreniak | Daniel TrojanowskiOceń: Dominik Sucheński