Marian Grodzki

---

Życiorys

Urodziny Mariana Grodzkiego miały miejsce 7 grudnia 1895 roku w Brodnicy. Był on dzieckiem Leonarda oraz Heleny, z domu Ślążyk. Na edukację decydował się w rodzinnym mieście oraz uczęszczał do gimnazjum w Grudziądzu. Wkrótce rozpoczął studia na kierunku medycznym na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie I wojny światowej, która miała miejsce w latach 1914–1918, służył w szeregach Armii Cesarstwa Niemieckiego.

Po odzyskaniu przez Polskę niezależności, w listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Aktywnie uczestniczył w walkach o niepodległość jako członek 14 pułku artylerii polowej. Dzięki swoim osiągnięciom, awansował na stopień porucznika w korpusie oficerów administracji sanitarnych, z dniem 1 czerwca 1919. W latach 20. XX wieku pełnił funkcję oficera w VIII batalionie sanitarnym w Poznaniu. W ramach tej jednostki został przydzielony do Centralnej Szkoły Wojskowej Gimnastyki i Sportów, gdzie w roku akademickim 1921/1922 sprawował rolę lekarza oraz prowadził zajęcia dotyczące antropometrii, a także wykłady, badania lekarskie i pomiary.

Podczas swojej kariery, ukończył również Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego w latach 1922/1923. W 1923 roku ponownie służył w VIII batalionie sanitarnym, a w 1924 roku, jako oficer nadetatowy tej jednostki, został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Później był oficerem w 30 pułku piechoty, a w 1927 roku, jako oficer 38 pułku piechoty stacjonującego w Przemyślu, został odesłany na studia do Poznania, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych.

Od 1929 roku pełnił funkcję lekarza w 3 pułku lotniczym. W 1932 roku, jako porucznik w korpusie oficerów sanitarnych, pracował w kadrze zapasowej 4 Szpitala Okręgowego w Łodzi. W 1934 roku pracował jako lekarz w 57 pułku piechoty w Poznaniu, a w kolejnych latach awansował na stopień kapitana. Przed wybuchem II wojny światowej był oficerem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.

Warto zauważyć, że Grodzki angażował się także w działania sportowe, pełniąc funkcję pierwszego prezesa Polskiego Związku Hokeja na Trawie, założonego w Poznaniu 31 października 1926 roku. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę, 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i osadzony w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego zwłoki potajemnie pochowano w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku miejsce to stanowi formalny Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, na którym figuruje również na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 742.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku, minister obrony narodowej Aleksander Szczygło nadał pośmiertnie stopień majora Marianowi Grodzkiemu. Uroczysty awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, podczas ceremonii „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Marian Grodzki został odznaczony wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, które świadczą o jego odwadze i poświęceniu w służbie kraju. Oto lista najważniejszych odznaczeń, które otrzymał:

• krzyż walecznych,
• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
• odznaka za rany i kontuzje.

---

Oceń: Marian Grodzki

---